Stairway to heaven

Hallo luitjes,

Hier is ze weer! Nou ik kan jullie vertellen dat ik zo blij ben dat ik nog leef! Waarom, dat lees je hieronder.

Na een makkelijk ontbijtje had Lyn en David bedacht om naar Walhalla te gaan. Lyn wist niet zeker of wij het wel leuk zouden vinden. Had ik nou maar gezegd dat we dan maar wat anders gingen doen!

Maar de auto in en richting Walhalla. Walhalla is een historisch stadje met een goudmijn, een treinstationnetje en een dam. In Walhalla is in 1883 het 1e treinspoor gemaakt en is in 1910 geopend door John Murray, de premier van Victoria (is een deelstaat van Australië) en nee, dit heb ik niet onthouden maar overgeschreven van een reclamefolder hahaha.

Walhalla ligt in de bergen en als je het stadje nadert, dan zie je overal huisjes staan. Op een heuvel, langs de weg, overdwars, en noem het maar op. Het stadje ligt in een slingerdeslangweg (leuk woord overigens, maar bestaat volgens mij niet eens hihi) en is er mooi om te zien. Er wonen niet veel mensen maar meer mensen die een vakantiehuisje hebben en het leuk vinden om zich daar te vertoeven.

We begonnen naar de Goldmine. We hebben geen rondleiding genomen want we hadden geen tijd. Maar was zeker leuk om het te zien.

Vervolgens even een cappucino genuttigd en Lyn had weer eten en snoep mee voor een weeshuis. Om 15 uur ging het treintje weg dus moesten we een beetje haasten. Kaartje gekocht bij Weenie (Weenie is een vrijwilligster van ongeveer 1 meter 20 en 90 jaar oud). Maar wat een schat. Het hele treinstationnetje draait op vrijwilligers. Deze personen onderhouden van de bijdrage van de kaartjes de trein. Nou ze mogen wel eens de rails invetten want ik zit nog met een piep in mijn oor.

Maar Weenie kwam naar buiten net een grote koeiebel en de conducteur stak een groene vlag op. Here we go!!

Was best grappig en soms kon je de ravijn in kijken. Toen begonnen mijn voeten al spontaan nat te worden. Het idee dat alles kraakte, piepte en erg oud was en dan de ravijn in kijkend is niet goed voor je rikketik. Maar niet zeuren en lekker genieten. We hadden een korte stop op Thomson station en het treintje reed weer terug. Tijdens de terugreis kwamen we aan de praat met de conducteur en begonnen we een gesprek. Gerda zat alleen maar te knikken en lief te lachen. Zachtjes vroeg ze aan mij of ik hem verstond. Nou nee en ik lachte lief mee. Heb geen idee of Gerda nu een huwelijksaanzoek gehad heeft hahaha. Ze zei iedergeval ja!

Aankomend op onze eindbestemming zei diezelfde conducteur dat we een andere weg moesten volgen om bij onze volgende bestemming te komen, Thomson Dam. Dat is leuk zei Lyn en David moest luisteren haha. Tijdens onze bergreis op een verharde weg met vangrail kwamen wij op een 2weg splitsing. Tja, moeten we nu links of rechts. David zei links en Lyn zei rechts. David ging rijden, naar links. De grootste vergissing van zijn euh mijn leven. Daar gingen we omhoog....en omhoog...en omhoog...en hè de weg houdt op en gaat over in een onverharde weg...maar hij werd smaller en smaller. We gingen nog hoger en hoger. Smalle haarspeldbochten en verbrande bomen. Er heeft vorige week nog een gebied in de bergen in brand gestaan. Het gebied waar wij eigenlijk van moeten genieten. Wat komen wij nog tegen. Wat heeft de brand met de weg en bomen gedaan. Wat een hel....er lagen rotsen op de weg, geen vangrail te zien natuurlijk. Alleen vallende steentjes en zwart geblakende bomen. Ik zag David steeds stiller worden en ik zag de benzinemeter richting de E staan. Weet je, de E van Empty!!! Nu waren niet alleen mijn voeten nat, maar ook mijn handen, nek, rug alles eigenlijk.  Are you ok David, vroeg Lyn. I am worrying about the road and the gas. Oh nee, geen benzine, geen levend iets gezien, helemaal niks. Wat moet je doen als er een boom op de weg ligt... Vreselijk. Dit heb ik nog nooit gedaan met iemand zei Lyn. Nee! Lekker met je familie doen dacht ik.... We waren op 792 meter hoog en ik zag de topjes van de bomen. Stairway to heaven riep ik. Hoger kan je niet. Gelukkig naar beneden, maar toen zei David I think i'm lost. En Lyn maar lachen... Nou wij lachten niet hoor. Ineens kwam er een auto achter ons. David ging een kaart vragen en de weg. Die man had aangegeven toch die vreselijke weg te vervolgen.... Na een uur of zo'n 5 kwartier zagen we weer leven voor ons en konden we de weg vervolgen naar Thomsons Dam. We leven nog! Wat een mooi uitgestrekt gebied. Gelukkig zijn we hier heelhuids uitgekomen maar de weg kwijt raken in de bergen is niet goed voor je gezondheid hahaha.

Terug van deze dag geëindigd met een Black Russian en een heerlijke wrap... Ik had die wel even nodig haha